2014-02-16

Ar an lá seo 16 Feabhra

Ar an 16 Feabhra, 1917, cailleadh Octave Mirbeau:
 “Ní mór duit ligean ort go bhfuil meas agat ar dhaoine agus ar institiúidí atá áiféiseach dar leat. Maireann tú agus tú ceangailte i do mheatachán de ghnáis mhorálta agus shóisialta a bhfuil gráin agat orthu…”


“Torathair, torathair! Ach níl a leithéid de rud ann agus torathar! An rud a dtugann tusa torathar air is foirm uachtarach é, nó foirm thar d’eolas-sa. Nach torathair iad na déithe? Nach torathar é an ginias, ar nós tíogair nó damháin alla, ar nós duine ar bith a mhaireann lastall den bhréag shóisialta, i neamhbhásmhaireacht lonrach dhiaga an uile ní? Sea ambaist, táimse, leis, im thorathar!”


“Bhí an duine ar an tsráid, b’fhacthas domsa, ina thaibhse bhuile, seanchreatlach as alt, na cnámha ceangailte go dona dá chéile agus fuaim aisteach uathu is iad ag titim ar an gcosán.”
“On ne se doute pas de tous les embêtements dont sont poursuivis les domestiques, ni de l’exploitation acharnée, éternelle qui pèse sur eux. Tantôt les maîtres, tantôt les placiers, tantôt les institutions charitables, sans compter les camarades, car il y en a de rudement salauds. Et personne ne s’intéresse à personne. Chacun vit, s’engraisse, s' amuse de la misère d' un plus pauvre que soi. Les scènes changent ; les décors se transforment ; vous traversez des milieux sociaux différents et ennemis ; et les passions restent les mêmes, les mêmes appétits demeurent. Dans l’appartement étriqué du bourgeois, ainsi que dans le fastueux hôtel du banquier, vous retrouvez des saletés pareilles, et vous vous heurtez à de l’inexorable. Enfin de compte, pour une fille comme je suis, le résultat est qu’elle soit vaincue d' avance, où qu' elle aille et quoi qu' elle fasse. Les pauvres sont l’engrais humain où poussent les moissons de vie, les moissons de joie que récoltent les riches, et dont ils mésusent si cruellement, contre nous...”


“Rud a thógáil ó dhuine agus é a choimeád: gadaíocht is ea é sin. Rud a thógáil ó dhuine agus ansin é a thabhairt do dhuine eile ar an méid airgid agus is féidir a fháil uaidh: gnó is ea é sin. Tá an ghadaíocht i bhfad níos bómánta sa mhéid go sásaíonn brabús aonair í, brabús dainséarach go minic; sa ghnó, áfach, is féidir é a dhúbailt agus ní baol duit.”