“In áit daoine a bheith i mbun tréaniarrachtaí agus iad ag caint nó a bpinn á n-ídiú acu, b’fhearr i bhfad Éireann dá dtabharfaí tosaíocht d’uilechumhacht an airgid. Munar féidir fáil réidh le hairgead, ní féidir an uilechumhacht atá ag airgead i réimsí eile a scriosadh. Chun é a rá ar shlí eile, munar féidir deireadh a chur le hairgead mar riachtanas sa saol seo, ní féidir cúrsaí an domhain a fheabhsú ná nádúr an duine ach an oiread.
An té nach bhfuil airgead aige ní beo dó. Is mar sin atá an saol faoi láthair. Ach fiú sa tsochaí thruaillithe ina mairimid faoi láthair, ní fhéadfadh éinne a rá go bhfuil sé sin ceart agus cóir. Mairimid ar son nithe eile seachas airgead, nach fior? . . .Ach sa lá atá inniu, nuair atá cumhacht gan teorainn ag airgead, an bhfuil slí ann don fhírinne sa saol seo? An féidir an rud ceart a dhéanamh?
Dá dtarlódh sé lá breá éigin go mbeadh deireadh curtha le hairgead agus an gá a bhí leis curtha ar ceal, nach uasal an saol a bheadh ann. Nach síochánta! Nach sona!
Ceannach agus breabaireacht, a gcuid prionsabal á ndíol ag daoine – d’imeoidís san go léir ar fad. Bheadh laghdú an-mhór, leis, ar dhúnmharú, ar robáil agus ar striapachas…”
