D’iarr Uddālaka ar a mhac toradh bainiain a fháil dó.
‘Seo dhuit é, a Thiarna!’ arsa Śvetaketu.
‘Bris é,’ arsa Uddālaka.
‘Tá sé briste agam, a Thiarna!’
‘Cad is léir duit ann?’
‘Síolta beaga, a Thiarna!’
‘Bris ceann acu, a mhic!’
‘Tá sé briste, a Thiarna!’
‘Cad is léir duit ann?’
‘Faic, a Thiarna!’ arsa Śvetaketu.
Arsa Uddālaka: ‘A mhic! D’fhás an bainian mór seo
As síol chomh beag sin
Nach léir duit é.
Creid uaimse an méid seo, a mhic!
Síol atá sa bheith; gach aon ní eile
Eisean á chur féin in iúl.
Eisean an fhírinne. Eisean an Féin.
A Śvetaketu! Tusa é sin!’