This Only
A valley and above it forests in autumn colors.A voyager arrives, a map leads him there.
Or perhaps memory. Once long ago in the sun,
When snow first fell, riding this way
He felt joy, strong, without reason,
Joy of the eyes. Everything was the rhythm
Of shifting trees, of a bird in flight,
Of a train on the viaduct, a feast in motion.
He returns years later, has no demands.
He wants only one, most precious thing:
To see, purely and simply, without name,
Without expectations, fears, or hopes,
At the edge where there is no I or not-I.
Czesław Miłosz
É seo amháin
Gleann agus os a chionn foraoisí faoi dhathanna an fhómhair.Tagann taistealaí, mapa a thugann ann é.
Nó cuimhne éigin seans. Tráth dá raibh faoin ngrian
Nuair a thit an chéad sneachta, is é ag marcaíocht sa treo seo
Bhraith sé ríméad, neart, gan chúis,
Ríméad na súl. Rithim na gcrann luaineach
Ab ea gach aon ní, éan ar eite,
Traein ar an tarbhealach, féasta gluaiseachta.
Filleann sé ar an áit tamall maith ina dhiaidh sin
Gan d’éileamh aige ach aon ní fíorluachmhar amháin:
Radharc simplí a fháil, gan ainm,
Gan tnúth, gan eagla ná dóchas,
Ar an imeall gan mise ná neamh-mhise ann.
(The Collected Poems, 1931-1987, trans. by Robert Hass)
Aυτό μόνο
Mια κοιλάδα και πάνω της δάση σε χρώματα φθινοπώρου.Ένας ταξιδιώτης καταφθάνει, ένας χάρτης τον οδηγεί εκεί.
Ή ίσως η μνήμη. Μια φορά πριν από καιρό στον ήλιο,
όταν χιόνι έπεσε πρώτη φορά, προχωρώντας σε αυτόν τον δρόμο
αισθάνθηκε χαρούμενος, δυνατός, χωρίς αιτία,
Χάρμα οφθαλμών. Όλα ήταν ρυθμός
των δέντρων που εναλλάσονταν, ενός πουλιού σε πτήση
ενός τραίνου στην οδογέφυρα, μία κινούμενη πανδαισία.
Επιστρέφει χρόνια μετά, δεν έχει απαιτήσεις.
Θέλει μόνον ένα, το πιο πολύτιμο πράγμα:
Να δει, καθαρά και απλά, χωρίς όνομα,
Χωρίς προσδοκίες, φόβους ή ελπίδες,
Στo όριο όπου δεν υπάρχει εγώ ή μη-εγώ.