Ní leanaí leat iad do chuid leanaí.

 Ní leanaí leat iad do chuid leanaí.
Clann mhac is clann iníonacha na Beatha iad is í ag tnúth léi féin.
Tríbhse ach ní uaibh a thángadar,
Agus cé gur faraibh atá siad ní libh iad.
 
Féadann sibh bhur ngrá a thabhairt dóibh ach ní bhur gcuid smaointe,
Mar tá a gcuid smaointe féin acu.
Féadann sibh díon dá gcolainn a chur ar fáil dóibh ach ní dá n-anam,
Mar is i dtigh an lae amárach atá cónaí ar a n-anam, nach féidir cuairt a thabhairt air, fiú i dtaibhreamh.
D’fhéadfá tabhairt faoi bheith cosúil leo, ach ná tabhair faoi iadsan a bheith cosúil leatsa.
Mar ní ghabhann an saol siar agus ní chrochann thart leis an lá inné.
Is sibhse na boghanna óna dteilgtear bhur leanaí mar shaigheada beo.
Feiceann an boghdóir an marc ar chonair na síoraíochta, agus lúbann Sé lena neart thú chun go raghadh A shaigheada i bhfad agus go mear.
Lúbtar faoi lámh an Bhoghdóra thú ar mhaithe le lúcháir;
Má tá grá Aige don tsaighead a eitlíonn, tá grá Aige chomh maith don bhogha atá socair.

Kahlil Gibran

Peter's denial,
Anton Robert Leinweber (1845-1921),
1919, Gouache on paper

scairt an choiligh . . .

an scairt a chuir Peadar

ag sileadh na ndeor

Ní Gealach í a Gnúis, Ná Ní Loiteoga

Ní gealach í a gnúis, ná ní loiteoga

iad a dhá súil, ní d'ór a géaga:

Feoil is cnámha í. D'inis na filí bréaga!

Á, is geal linn í, creidimid an t-éitheach, leoga.

Bhratrhari

(a bhláthaigh sa chúigiú haois)

 

Ní Déarfad ach an Méid Seo

Bhláthaíomar

san Earrach

Duilleoga Dé

is ea ár gcolainn.

Tig leis an tsúil séasúir shamhalta an bháis is na beatha

a fhulaingt

Ach an t--anam, a thaisce, déarfad lom amach é,

is é Dia féin é

Ní chaillfear sinne

mura gcaillfear

Eisean

Naomh Treasa d'Avila

Breocharn an Fhile

 I ndomhan a chaitheann púicín

Seo mé chun an druma síora í a bhualadh

– Bhikku Nanamoli

Ní hé seo an chéad dán

Atá tógtha amach as an sean-chomhad deannachúil agam.

Tá roinnt dánta ann atá fós úr

Agus boladh nua na bpotaí cré uathu.

Agnaye swaha!

Sé ofráil tosaigh dod bhreocharnsa é

An t-aistear i dtreo na beithe

Is na neamh-bheithe

Bhí tú anseo go dtí inné

Agus sa dath buí i gcúinne

Na nduilleog seasann tú anois mar pheann im ghlac

Sa scríobadh a dheineann sé ar pháipéar

Is tú an ghaoth ag seoladh léi trím ghaothrán

Bolaímse thú mar a bholóinn spíosraí géara

Agnaye swaha!

Sé seo an dara hofráil agam

do do bhreocharnsa.

Tá an bád san fharraige

Tá na héisc sa líon

Tá na héisc á marú ag an iascaire

Scáil á tréigean is ea gorm

Rud is ea bád a théann go tóin poill

Iasc mise duitse

Agnaye swaha!

Tá tusa in iarsmaí an dáin seo

Le chéile a scríobhamar é, nach cuimhin leat?

Na focail

An t-aer

Crónán ár n-anála.

Tá tusa anseo istigh

I snáithíní mo chuid smaointe

I síoraíocht mo ghrása

Duit

Agnaye swaha!

Agus go deo deo is choíche

Is sa dán seo a bheidh tú

Sa bhosca folamh

Sna duilleoga a thit den chrann

Is i mboladh na spíosraí nach bhfanann san aer.

Súdaireacht ná Fuáil Níor Thuigeas Riamh

Súdaireacht ná fuail níor thuigeas riamh,

 cé go dtagann daoine chugam ag lorg bróg.

Níl snáthaid agam chun na poill a dhéanamh

ná uirlis agam a ghearrfadh an snáth.

  Bíonn daoine eile ag fuáil, snaidhmthe i lúb na lúb

     is mise, gan snaidhm, saor.

Leanaimse orm á rá Ram agus Ram, arsa Ravidas

 agus tugann an Bás aire dá ghnó féin.

Ravidas

 

Ar sise le cara mná

 Ar seisean liom: Fan dílis.

Is d’fhanas dílis dó go docht

dílseacht a mhéadaigh le gach bac.

Ata, teann, ullamh

mhothaíos go dlúth ionam é

líon a láithreacht as láthair

go hiomlán mé.

 

Go tobann –

an doirteadh beag seo,

rud gan tábhacht dar leis.

A tharraingt amach asam go grod

an craiceann féin á bhaint díom.

 

Péist talún mé ag lúbarnaíl

i mbogoighear dearg

oscailte

do na spéartha laomtha

Priya Sarukkai Chabria