‘The animal that is poetry thrives when under pressure, when stressed. It grows lithe and fit. It no longer frets and scratches at its own skin.’
Is abairtí suimiúla iad sin. B’fhéidir gurb in an chúis a bhfuil filíocht na Gaeilge faoi bhláth – agus creidimse go bhfuil, dála an scéil, bíodh is go bhfuil an baol ann i gcónaí go dtosódh sí á tochas féin, mar a deir Knowles agus Blackie thuas.
Freagraíonn an cnuasach seo don strus atá á fhulaingt ag éiceachórais an domhain. Theastódh cnuasach mar é uainn féin sa Ghaeilge, gan amhras. Agus bheadh rath ar a leithéid, nach mbeadh? Go deimhin, is fada ceangailte in aigne daoine áirithe iad, slánú na teanga agus slánú na timpeallachta. Sa réamhrá leis an gcnuasach seo, tagraíonn an Dr David Borthwick, Ollscoil Ghlachú, don fhile Wendell Berry, nach file amháin é ach feirmeoir, úrscéalaí, criticeoir agus intleachtach a dúirt,
‘to have a place, to live and belong in a place, to live from a place without destroying it, we must imagine it.’
An-bhreá.
Eagarthóirí an leabhair seo, Knowles & Blackie, is iad, leis, atá laistiar den iris álainn EarthLines:
