a scrogall aici
á síneadh: gé
ag píceáil tríd an ngeata
.雁の首長くして見る門口哉
kari no kubi nagaku shite miru kado-guchi kana
An chéad uair domsa do ghnúis ’fheiceáil,
id shúilese a scal an ghrian
Is do bhronn tú gealach agus bhronn tú réalt’
ar spéartha dú’ dorcha síoraí
A mhian
Is an chéad uair dúinne bheith beol le beol
Im lámha bhí an domhan gan suan
Mar chroí ag preabadh, croí éin i gcás
Agus é ar ordú uaim
Is an chéad uair domsa im luí led thaobh
Nach cóngarach dom a bhí do chroí
Is bheadh ár lúcháir ar fud an domhain
Anois agus go síoraí
A mhian
An chéad uair domsa do ghnúis ’fheiceáil.
Rugas greim ar an mbourbon agus thosnaíos ag ól. Bhíos tagtha isteach ó na sráideanna ar a raibh cónaí orm, an áit ina mbínn ag scríobh, ag déanamh mo mhúin is ag gol. D’ólas a thuilleadh bourbon agus níorbh fhada go rabhas ar mo chaid agus ritheas suas staighre áit a raibh an bia… chuimhníos ar na béiceanna sa B & B dearóil úd an geimhreadh roimhe sin, agus na blianta is mé ar fán trí na sráideanna, geimhrí fada ifreanda i Nua-Eabhrac agus an eagla, an t-ifreann, an mheatacht a bhaineann leis an bhfichiú haois; beola na striapacha is na n-andúileach drugaí is na madraí mire; na sráideanna ag cur thar maoil i gcaitheamh an tsamhraidh, an t-allas, na haislingí, scliúchas, teaghlaigh, bonnáin, beáir, troid, poill is prochóga; an chathair chúng chealgach phlódaithe bhréan, chomh crua leis an lá, líonta le grá a bhí imithe amú agus an phian agus an ainnise; liú an dreama ar tugadh batráil dóibh, ocras orthu, eagla orthu is sceimhle. Rugas ar na ceapairí salami agus chaitheas ón mbalcóin síos ar an tsráid iad. Theitheas ón gcóisir, mé ar meisce, ag damhsa suas West Eighth Street, ag déanamh ar an Cedar Bar. Bhíos ag eitilt nuair a chasas isteach sa bheár. Bhaineas liomóg as tóin cailín agus seo chugam beirt phóilíní sula raibh seans agam mo dheoch a chaitheamh siar. Rug siad greim ar mo lámha agus sháigh siad amach an doras mé. Tosach mhí na Samhna, an ghaoth feanntach agus nimh san aer. Leagadar go talamh mé, ag iarraidh dornasc a chur orm. Chiceálas ina gcoinne agus mé ag béicíl: “Ligigí dom, a mháthairfocaeirí!” Amach leis an slua ina thuile, ár dtimpeallú, seó saor in aisce uathu. “A mháthfocaeirí salacha gan náire!’ ar mé de liú.
D’éirigh leis na póilíní an dornasc a chur orm sa deireadh agus chaith isteach i gcarr mé, ár n-aghaidh ar Ospidéal Naomh Uinseann. An slua ina staic, ag an eagla is ag an meatacht; na póilíní dearg san aghaidh, ag eascainí. Bhíos-sa chomh mór sin ar meisce gur chuma liom sa chac. Bhíos tar éis plaic a bhaint as srón póilín acu sa scliúchas. Thugadar chuig dochtúir mé i mbardas éigeandála Naomh Uinseann. Dúirt an dochtúir leo nach raibh ionam ach file ar meisce; bhí sé tar éis mé a chlos ag léamh dánta i gclub snagcheoil cúpla bliain roimhe sin. Dúirt na póilíní leis gur ainmhí allta a bhí ionam, glan as mo mheabhair. Dúirt an dochtúir leo mé a ligean saor. Thugadar amach as an ospidéal mé agus luíodar isteach orm arís; bhí díoltas uathu agus teailí hó. Bhaineas plaic eile as srón an phóilín agus chuas ar dásacht. Tharraingíodar ar ais san ospidéal mé agus chuir seaicéad ceangail orm; cheanglaíodar de shínteán mé is chuir fios ar vaigín. Tháinig an vaigín is cuireadh ann mé. Fad is a bhíos i mo luí sa vaigín, ceangal na gcúig gcaol orm, glas béil orm, arsa an póilin liom dá mbogfainn mo chosa oiread is orlach go mbrisfeadh sé mo dhá chos. Níor bhogas. Chuaigh an vaigín isteach in Bellevue agus d’iompraíodar amach mé, an seaicéad ceangail fós orm; ligeadh isteach mé is cuireadh san ardaitheoir mé, go dtí Bardas an Fhoréigin chuig dochtúir darbh ainm Ginsberg. Bhíos ag iarraidh a rá leis nach raibh ionam ach file ar meisce ach níor éist sé liom. Bhain beirt ghardaí agus cótaí bána orthu, bhaineadar mo chuid éadaigh díom. Tugadh róba folctha dom agus slipéir agus sádh dhá shnáthaid mhóra ionam chun mé a shuaimhniú. Cuireadh isteach i leaba mé sa bhardas agus thit mo chodaldh orm. Nuair a dhúisíos bhí sé ina lá geal.
Ní haon Tír na nÓg a bhí i mBardas a Naoi, Bellevue. Bhí boladh stálaithe antaiseipteán ar fud an bhaill. Gach éinne lán go béal de thorazine. Thug duine de na hothair Doc air féin agus théadh sé timpeall ina charr rothaí ag breathnú ar na hothair eile. Bhí fear ard caol ann darbh ainm Moe agus mheas sé go raibh sacsafón á sheinm aige, na méara ag dul suas síos corn sin na samhlaíochta aige.
Tá an traein ag teannadh linne
Ón gcúinne chugainn go mear
Ní fhaca mé ga gréine
Le …ní tamall gearr
Táim sáite in Folsom Prison
Is stop an t-am, ochón,
Is tá an traein ag gluaiseacht léi
Síos go San Antone.
Nuair bhíos-sa i mo bháibín,
Ar Mama liom “A mhac
Bí i do bhuachaill múinte
Gan gunna i do ghlac.”
Ach do lámhachas fear in Reno
Chun breathnú ar a bhás,
Nuair a chloisimse an fheadaíl
Tosnaím ag gol go fras.
Bí cinnte go bhfuil boic ag ithe
Ina gcarr galánta dóibh
Nó ag slogadh siar an chaife
Ag caitheamh na dtodóg
Ach nach raibh sé tuillte agam!
Ní bheidh mé saor go deo
Is na daoine ag síorghluaiseacht
Iad 'na ndealg sa bheo.
Bhuel, dá saorfaí mé ón bpríosún seo
Dá mba liom an t-iarnród
Bí cinnte go mbogfainn as an áit seo
Ó, gan aon agó
I bhfad ó Folsom Prison
Is ann a gheobhainnse scíth
Agus ligfinnse don fheadaíl
An brón a ghlanadh díom.
Seo chugainn an ghrian (dú dn dú dú)
Seo chugainn an ghrian
A stóirín
Nach breá í
A stóirín
Nach fada uaigneach é mar gheimhreadh
A stóirín
Tá blianta fada ó bhí sí ann
Seo chugainn an ghrian
Seo chugainn an ghrian
A stóirín
Nach breá í
A stóirín
Tá gáire ag teacht ar gach aon aghaidh
A stóirín
Tá blianta fada ó bhí sí ann
Seo chugainn an ghrian
Seo chugainn an ghrian
A stóirín
Nach breá í
Grian, grian, grian, tá sí chugainn
Grian, grian, grian, tá sí chugainn
Grian, grian, grian, tá sí chugainn
Grian, grian, grian, tá sí chugainn
A stóirín
Braithim an t-oighear á leá go mall
A stóirín
Tá blianta fada ó bhí sé glé
Seo chugainn an ghrian (dú dn dú dú)
Seo chugainn an ghrian
Nach breá í
Seo chugainn an ghrian (dú dn dú dú)
Seo chugainn an ghrian
Nach breá í
Nach breá í
Ní fhéadfadh earraí níos aite ná leabhair a bheith ann; á gclóbhualadh ag daoine nach dtuigeann iad; á ndíol ag daoine nach dtuigeann iad; á gceangal, á meas agus á léamh ag daoine nach dtuigeann iad: agus anois á scríobh fiú amháin ag daoine nach dtuigeann iad.
Is fearr i bhfad baracáidí smaointe ná baracáidí cloch.
Ait an tor ar na crainn ó dheas,
Fuil ar dhuilleoga, an fhuil faoin teas,
Corpáin ghorma ag luascadh sa ghaoth
Aisteach an tor, ó nach aisteach é.
An saol ó dheas, ó nach é 'tá méith
Súile ag at agus caime an bhéil,
Cumhracht mhagnóilia, úr isló
Is boladh tobann duine á dhó
Tor é seo don phréachán dubh
Cnuasaíodh an bháisteach é is an ghaoth inniu,
Á lobhadh faoin ngrian, síos leis sa mhoirt
Tor an-aisteach, tor an-ghoirt.
Teifeach ab ea m’athair teifeach ab ea mo mháthair
Ach rugadh mise saor san India.
Theith m’athair óna bhaile dúchais i dteannta mo mháthar
Mo dheirfiúracha is mo dheartháireacha.
Theith m’athair
Ón sráidbhaile a raibh a chroí ann
Theith m’athair ón abhainn
A bhí láimh leis
Theith m’athair ón scoil
Inar mhúin sé.
Ní raibh pas aige san India
Eachtrannach dleathach ab ea é
Bhí cárta ciondála aige
A theanga mar víosa aige
Ina imirceach ó Bheangál go Beangál
Cailleadh d’ailse é, aois 55, in Krishnagar, Dst. Nodia, W.Bengal, an India
Ach chreid sé gur cailleadh i bhfad roimhe sin é
Agus é ag rith, ag rith, ag rith
A bhean óg ag rith is mise ina broinn
Nach iontach gur ritheas an méid sin sular rugadh mé
Beangál go Beangál
An India go dtí an India
Agus sa deireadh ón India go dtí an Comhlathas.
Níor thug sé riamh oiread is bonn airgid amhain dó
An ainm ar ospidéal é comhlathas?
Nó seicphointe míleata? Níl tuairim agam,
An bhféadfá a rá liom, a dhuine uasail?
i m'aonar -
buidéal amháin
chun deireadh na bliana a cheiliúradh
“Atann an duine saibhir le mórtas, atann an duine bocht le hocras.”
“Ní daoine atá ag teastáil ó rialtais ach teicneoirí éifeachtacha, mar is baol do rialtais é an daonnaí – agus is baol do reiligiúin eagraithe é chomh maith. Sin an fáth a dteastaíonn ó rialtais agus ó eagraíochtaí creidimh smacht a bheith acu ar chúrsaí oideachais.”
“Caithfidh tú an saol ar fad a thuiscint seachas díreach píosa beag de. Sin an fáth a gcaithfidh tú léamh, sin an fáth a gcaithfidh tú féachaint ar na spéartha, sin an fáth a gcaithfidh tú canadh agus damhsa, agus dánta a scríobh agus fulaingt agus tuiscint a bheith agat, mar sin é an saol go léir.”
“Má thuigimid an fhadhb i gceart, tiocfaidh an freagra aisti, mar níl an freagra deighilte ón bhfadhb.”
“Is foréigneach an rud é Indiach, Moslamach, Críostaí, Eorpach nó aon ní eile a thabhairt ort féin. An léir duit an foréigean ann? Fágann sé scartha ón gcuid eile den chine daonna thú. Cothaítear foréigean nuair a scarann tú ó dhaoine eile ar bhonn creidimh, náisiúntachta is traidisiúin. Mar sin an duine atá ag iarraidh an foréigean a thuiscint, ní bhaineann sé le tír ar bith, le creideamh ar bith, le páirtí polaitíochta ná le córas páirteach ar bith; is cás leis tuiscint iomlán a fháil ar an gcine daonna.”
“Ord iomlán is ea an áilleacht. Ach níl an tuiscint sin don áilleacht ag an gcuid is mó againn sa saol atá á chaitheamh againn. D’fhéadfadh gur ealaíontóirí móra sinn, péintéirí móra, inár saineolaithe ar go leor rudaí, ach sa ghnáthshaol laethúil, leis an mbuairt agus leis an ainnise go léir a bhaineann leis, is saol an mhí-ordúil a chaithimid, faraor. Sin mar atá. D’fhéadfá a bheith i d’eolaí mór, d’fhéadfá a bheith i do shaineolaí mór le rá ar ábhar éigin, ach tá do chuid fadhbanna féin agat, streachailtí, pian, imní agus mar sin de. Is í an cheist ná an féidir maireachtáil agus ord iomlán istigh ionainn, gan smacht ná rialú a chur i bhfeidhm, ach nádúr an mhí-oird sin a fhiosrú, cad is cúis leis, conas é a ruaigeadh, é a chur dínn, é a ghlanadh. Bheadh ord beo sa chruinne ansin.
“Críoch gan chonair í an Fhírinne a deirimse agus níl conair ar bith chuici, ná reiligiún ná seict.”
“Rud scriosach, drochrud amach is amach is ea údarás d’aon sórt, go háirithe i réimse na smaointeoireachta agus na tuisceana de. Scriosann ceannairí a lucht leanúna agus scriosann an lucht leanúna a gcuid ceannairí. Ní mór duit a bheith i d’oide duit féin agus i do dheisceabal agat féin. Caithfidh tú gach aon ní atá luachmhar agus riachtanach dar le daoine eile a cheistiú.”
“Ní mór duit ligean ort go bhfuil meas agat ar dhaoine agus ar institiúidí atá áiféiseach dar leat. Maireann tú agus tú ceangailte i do mheatachán de ghnáis mhorálta agus shóisialta a bhfuil gráin agat orthu…”
“Torathair, torathair! Ach níl a leithéid de rud ann agus torathar! An rud a dtugann tusa torathar air is foirm uachtarach é, nó foirm thar d’eolas-sa. Nach torathair iad na déithe? Nach torathar é an ginias, ar nós tíogair nó damháin alla, ar nós duine ar bith a mhaireann lastall den bhréag shóisialta, i neamhbhásmhaireacht lonrach dhiaga an uile ní? Sea ambaist, táimse, leis, im thorathar!”
“Bhí an duine ar an tsráid, b’fhacthas domsa, ina thaibhse bhuile, seanchreatlach as alt, na cnámha ceangailte go dona dá chéile agus fuaim aisteach uathu is iad ag titim ar an gcosán.”
“On ne se doute pas de tous les embêtements dont sont poursuivis les domestiques, ni de l’exploitation acharnée, éternelle qui pèse sur eux. Tantôt les maîtres, tantôt les placiers, tantôt les institutions charitables, sans compter les camarades, car il y en a de rudement salauds. Et personne ne s’intéresse à personne. Chacun vit, s’engraisse, s' amuse de la misère d' un plus pauvre que soi. Les scènes changent ; les décors se transforment ; vous traversez des milieux sociaux différents et ennemis ; et les passions restent les mêmes, les mêmes appétits demeurent. Dans l’appartement étriqué du bourgeois, ainsi que dans le fastueux hôtel du banquier, vous retrouvez des saletés pareilles, et vous vous heurtez à de l’inexorable. Enfin de compte, pour une fille comme je suis, le résultat est qu’elle soit vaincue d' avance, où qu' elle aille et quoi qu' elle fasse. Les pauvres sont l’engrais humain où poussent les moissons de vie, les moissons de joie que récoltent les riches, et dont ils mésusent si cruellement, contre nous...”
“Rud a thógáil ó dhuine agus é a choimeád: gadaíocht is ea é sin. Rud a thógáil ó dhuine agus ansin é a thabhairt do dhuine eile ar an méid airgid agus is féidir a fháil uaidh: gnó is ea é sin. Tá an ghadaíocht i bhfad níos bómánta sa mhéid go sásaíonn brabús aonair í, brabús dainséarach go minic; sa ghnó, áfach, is féidir é a dhúbailt agus ní baol duit.”
“Eiriceach is ea duine a fheiceann lena shúile féin.”
“Má bheireann an diabhal ar oiread is ribe gruaige leat, is leis thú go deo.”
A balmy March night in Manhattan
I stand at the doorstep
where you once lived in Bleeker Street
and where I loved you in the eighties.
I linger at this door into delight,
the moon-madness of our embraces comes flooding back
and how we spoke of your homeland –
the sunny stretches between Najaf and Hillah.
Where are you tonight? I don’t know,
the foundations of the world shiver, beloved,
from Najaf to Hillah; your people tremble
beneath a mighty hail of cowardly assault.
Bombs of the barbarians rain on you
and your cities are ruins, your towns and villages destroyed,
and I fear greatly that your life may be in peril
as they come to lay waste to what lies between Najaf and Hillah.
Tonight as I linger at the door to my heart’s desire
thinking of you and of something you once said:
‘The poet’s homeland is in the hearts
of the oppressed.’ Tonight, beloved,
what can I say but assure you
in a language not heard above tumult and confusion
that I am with you, entirely. The bomb
is victorious over my word and the missile mocks my poem,
but tonight I am with you, my treasure of all Iraq
for your heart, throbbing there in the crimson fire of war,
is my homeland, my poem, my humanity.
And so, man of my heart and soul,
I am with you now from the crown of my head
in Najaf to the soles of my feet in Hillah.
 | ||
| lonrach i lár na cruinne miotas á fhí ag damhán alla |
radiant in the centre of the universe spider spins a myth |
|
Bagalmukhi
Déan corr réisc díom
Is líonmhar iad naimhde mo theanga
Conas cur suas le seitgháire
Ó mhaidin go hoíche?
Déan corr réisc díom
Achainím ort
Éist lena ngiob geab!
Dean corr réisc díom
Slogfad a dteangacha!
Bagalmukhi
Turn me into a grey heron
Countless the enemies of my language
How can we put up with their sniggering
From morning till night?
Turn me into a grey heron
I beseech You
Listen to their prattle!
Turn me into a grey heron
I will swallow all their tongues!
“Daoine is ea ainrialaithe a chruthaíonn fealsúnacht shóisialta agus pholaitiúil as an gclaonadh nádúrtha agus spontáineach atá ag daoine chun teacht le chéile ar mhaithe lena chéile. Go deimhin, is é is ainrialachas ann ná an t-ainm a tugadh don smaoineamh sin go bhfuil sé indéanta agus inmhianaithe go n-eagródh an tsochaí í féin gan rialtas. Ón nGréigis a thagann an focal, focal a chiallaíonn ‘gan údarás’ agus ó aimsir na nGréagach anall bhí daoine a mhol an t-ainrialachas faoi ainm amháin nó ainm eile. An chéad duine sa ré nua-aimseartha chun teoiric chórasach an ainrialachais a chruthú ná William Godwin, go gairid i ndiaidh Réabhlóid na Fraince. D’fhorbair Francach, Proudhon, i lár an naoú haois déag teoiric ainrialaitheach maidir le heagrú na sochaí ina haonaid bheaga a bheadh cónasctha lena chéile ach gan aon chumhacht lárnach ann. Ina dhiaidh sin tháinig réabhlóidí Rúiseach, Michael Bakunin, aimsir Karl Marx agus cogadh na mbó maol eatarthu. Bhain Marx le heite amháin de ghluaiseacht an tsóisialachais, é ag díriú ar chumhacht an stáit agus bhain Bakunin leis an eite eile a bhí ag iarraidh cumhacht an stáit a scriosadh. Bhí Rúiseach eile ann, Piotr Kropotkin, a bhí ag iarraidh bonn eolaíoch a chur faoi nóisean sin an ainrialachais a deir go bhfuil comhar na gcomharsan – comhoibriú deonach – mar chlaonadh ionainn agus é chomh láidir céanna i saol an duine is atá an ionsaitheacht agus an fonn ceannasaíochta…”
Viel Körnlein sind ein Brot, ein Meer viel Tröpfelein;
So sind auch unser viel in Gott ein einges Ein.
So many droplets in the sea, in bread so many grains;
So too of our multiplicity, nothing but God remains.
"Every word is loaded. Every word of the title of this paper is loaded: revivalist; survivalist; confessions; partisan. I hope to unburden this sweet load as I go along.
Revivalist? Yes, Irish turned my head. I became a Revivalist. A Revivalist tends to be an innocent creature, methinks, idealistic, naïve, romantic, hopeful, enthusiastic, generous, impressionable, prone to Utopian fantasies. (As opposed to a diehard language fanatic of whom we shall say nothing.)
I must confess that in boarding school I became a contrarian, seeing the mob at work, and their cauliflower-eared self-appointed leaders; I vowed to belong to a minority. I saw authoritarianism and corporal punishment at work and thus were sown the seeds of anarchism."
agus an ghealach i do sheomra leapa, deineadh solas dínn araon
Horseback on Sunday morning,~ Wendell Berry ~
harvest over, we taste persimmon
and wild grape, sharp sweet
of summer's end. In time's maze
over the fall fields, we name names
that went west from here, names
that rest on graves. We open
a persimmon seed to find the tree
that stands in promise,
pale, in the seed's marrow.
Geese appear high over us,
pass, and the sky closes. Abandon,
as in love or sleep, holds
them to their way, clear,
in the ancient faith: what we need
is here. And we pray, not
for new earth or heaven, but to be
quiet in heart, and in eye
clear. What we need is here.
Ar muin capaill maidin Domhnaigh,
an fómhar istigh, blaisimid de na dátphlumaí
is de na caora fíniúna fiáine, géar, milis,
is an samhradh thart. I gcathair ghríobháin an ama
thar ghoirt an fhómhair anonn, ainmnímid na hainmneacha
a chuaigh siar, ainmneacha ina luí
ar leaca uaighe. Osclaímid síol
dátphluma is cad atá ann ach crann
ina gheallúint, mílítheach i smior an tsíl.
Nochtann géanna go hard os ár gcionn.
Gabhann tharainn, an spéir á hiamh. Tréigean,
sa ghrá abair nó sa suan, a choinníonn
ar an ród iad, glé,
sa chreideamh ársa: tá a bhfuil uainn
anseo. Agus guímid ní ar mhaithe
le domhan nua ná neamh, ach a bheith
ciúin sa chroí agus glé
sa tsúil. Tá a bhfuil uainn anseo.
“Is le gach éinne gach aon ní!”
“Ba é an té is fearr a a mhínigh fealsúnacht an ainrialachais sa tsean-Ghréig ná Zeno na Créite (342 -267 R. Ch), bunaitheoir an Stóchais… Dhiúltaigh seisean d’uilechumhacht an Stáit, dá idirghabháil agus dá rialacháin, agus d’fhógair flaitheas dhlí morálta an duine aonair – agus thug sé faoi deara, fiú amháin, cé go dtreoraíonn an instinn riachtanach sin chun féinchaomhnaithe i dtreo an leithleachais sinn, fós féin ceartaíonn an nádúr é sin trí instinn eile a thabhairt don duine – is é sin, an chuideachtúlacht. Nuair a bheidh daoine sách réasúnta chun a n-instinní nádúrtha a leanúint, aontóidh siad le chéile thar gach aon teorainn agus cruthóidh an Cosmas. Ní bheidh gá acu le cúirteanna dlí ná le póilíní, ní bheidh teampaill acu ná adhradh poiblí agus ní bheidh airgead in úsáid acu – san áit a bhfuil an malartú sin beidh bronntanais saor in aisce ann.”
“Ní thuilleann an dlí meas an duine. Níl aon mhisean aige a thabharfadh daoine chun sibhialtachta; an t-aon aidhm amháin atá aige ná an dúshaothrú a chosaint.”
“Péacann smaointe nua gach áit, ag iarraidh iad féin a bhrú chun cinn i dtreo an tsolais; gach áit cuireann an táimhe ina n-aghaidh, táimhe na ndaoine sin arb é a leas é an seanord a choinneáil; múchtar iad in atmaisféar plúchta na claontachta agus an traidisiúin.”
 |
| Nammalvar (8ú haois) Leagan Béarla A. Srinivasa Raghavan |
| O Lord, infinite in Thy glory, I have ripened and lost myself In Thy grace, Do not change, I pray Thee. I do not desire freedom from birth, Nor to be Thy servitor in Heaven. All the wealth I want Is not to forget Thee. |
| A Thiarna, i Do ghlóir shíoraí, D'aibíos agus chailleas mé féin I Do ghrásta, Ná hathraigh, achainím Ort. Ní mian liom a bheith saor ón mbreith Ná a bheith i Do shearbhónta ar Neamh. Níl de shaibhreas uaim Ach gan Tú a dhearmad. |
“I dtigh m’Athar, buailfimid le Búdaithe agus Giúdaigh, Moslamaigh agus Protastúnaigh – agus cúpla Caitliceach, leis, gach uile sheans . . .
done with the world
and pure
as darkness
nothing to hold me
nothing restrain
the old guy here
within the grove
before blue cliffs the
moon's companion
mad and singing
drunk and dancing
smashed, polluted with the wine
of endless life
tá deireadh agamsa leis an domhan
agus mé chomh híon
leis an dorchadas
cad a chuibhreodh mé
cad a chuirfeadh bac orm
an seanleaid seo
istigh sa gharrán
os comhair na n-aillte gorma
compánach na gealaí
glan as mo mheabhair is mé ag canadh
ar mo chaid is mé ag damhsa
basctha, truaillithe ag fíon
na beatha síoraí
Ná goil, a bhean, ó
Ná goil, a bhean, ó
Ná goil, a bhean, ó
Ná goil, a bhean, ó!
Mar-mar-mar is cuimhin liom nuair a shuímis beirt
Sa chlós rialtais úd in Trenchtown
Na fimínigh á dtabhairt faoi ndeara againn – yé –
Ag meascadh leis na dea-dhaoine ann – yé –
Cairde maithe, ó, cuid acu faoin bhfód
Ó shin, a stór, yé
Sa todhchaí seo ná dearmad an t-am fadó,
Triomaigh deoir’ ó inné. Yé.
Ná goil, a bhean, ó
Ná goil, a bhean, ó. Éé , yé!
A stór mo chléibh, ná sil aon deoir
Ná goil, a bhean, ó. Éé.
Sea sea sea is cuimhin liom nuair a shuímis beirt
Sa chlós rialtais úd in Trenchtown, yé
Is lasadh Georgie tine theolaí
Ó sea, connadh a’ dó feadh na hoíche, yé!
Is bhíodh leite bhuí le hithe yé,
Roinninn leat go fial í, yé!
Níl ach cosa agam a ritheann
Agus mar sin ’threabhfaidh mé tríd.
Is mé amuigh –
Beidh gach aon ní i gcóir is i gceart
Beidh gach aon ní i gcóir is i gceart
Beidh gach aon ní í gcóir is i gceart, yé
Beidh gach aon ní i gcóir is i gceart!
Beidh gach aon ní i gcóir is i gceart –á
Beidh gach aon ní i gcóir is i gceart!
Beidh gach aon ní i gcóir is i gceart, yé!
Beidh gach aon ní i gcóir is i gceart.
Sea, ná, goil a bhean, ó
Ná goil, a bhean, ó
A stór mo chléibh, a stór mo chléibh, ná sil aon deoir,
Ná goil, a bhean, ó. Éé.
Ná goil a – ná goil a – ná goil, a bhean, ó,
Ná goil a bhean, ó,
Seo an curfá duit, a ghrá –
A stór mo – a stóirín ó, led thoil ná sil deoir –
Ná goil a bhean, ó.
I m'aonar sna dlúth-bhambúnna, im shuí
ag seinm ar mo liúit is mé ag crónán dom féin.
Ar fán is ar fuaidreamh, cé a thabharfaidh faoi ndeara mé
ach an ghealach lán is í ag lonrú?
Níl neach le feiscint i measc na gcnoc tréigthe,
ní chloistear anois ach macalla an chomhrá.
Solas na gréine frithchaite ar ais sa choill
is i ag taitneamh arís ar an gcaonach glas.
“Víreas as an gcianspás is ea teanga.”
“Tar éis féachaint amháin a thabhairt ar an bpláinéad seo, déarfadh cuairteoir ar bith ón gcianspás: ‘Teastaíonn uaim labhairt leis an mbainisteoir.’ ”
“Níl slí ar bith fágtha le haghaidh ‘saoirse ó thíoránacht an rialtais’ mar go bhfuil lucht cathrach ag brath air le haghaidh bia, cumhacht, uisce, iompar, cosaint agus leas sóisialta. An ceart chun maireachtáil pé áit is mian leat, le do rogha cairde, faoi dhlíthe a n-aontaíonn tú leo, d’imigh sé sin amach an doras san ochtú haois déag …”
“Cruinne cogaidh is ea an chruinne seo. Cogadh an t-am ar fad. Sin is nádúr na cruinne seo ann. D’fhéadfadh go bhfuil domhain eile ann atá bunaithe ar go leor prionsabal eile, ach is cosúil go bhfuil an domhan seo againne bunaithe ar chogadh agus ar chluichí. Tá gach aon chluiche eascairdiúil. Buaiteoirí agus cailliúnaithe. Feicimid gach áit iad: na buaiteoirí agus na cailliúnaithe . . .”
"Tá cogadh ar siúl ag Éirinn agus ní inniu ná inné a thosaigh sé. Tá an nós seo ribín buí a chur ar chrann chomh Meiriceánach le pióg úll, mar sin féin is deas mar a chuireann sé ár gcuid spriocanna in iúl. Seasann sé mar fháilte roimh phríosúnaigh agus roimh shaighdiúirí atá ag teacht abhaile agus sin é go díreach atá uainn. Is mian linn go scaoilfí saor láithreach Margaretta D'Arcy, príosúnach coinsiasa agus gníomhaí ar son na síochána. Agus is mian linn go bhfillfeadh gach saighdiúir Meiriceánach ar a muintir féin, éirí as cogadh a fhearadh via Árfort na Sionainne agus, go deimhin, gan ionradh a dhéanamh ar thíortha eile is gan daoine a mharú níos mó.
Am lóin, inniu, is mian linn iarraidh ar Ghaillmhigh (agus ar éinne eile) a bheith linn ar an bhFaiche Mór agus ribíní buí a chur ar na crainn chun tathant ar rialtas na hÉireann conair na síochána a shiúl trí Margaretta a ligean amach agus deireadh a chur le ról suaithinseach na hÉireann sa chogaíocht trí mhol míleata SAM a dhúnadh san Árfort."
The lamp once outNatsume Soseki (1867 - 1916) |
| an lampa múchta - réaltaí fionnuara sa bhfráma fuinneoige |
| The lamp once out Cool stars enter The window frame |
Ar ghabhas an chonair seo cheana
cén tírdhreach é seo
cad iad na bláthanna seo go léir is na crainn uile
na bolaithe sin is na dathanna
cuach ó aois eile ag glaoch
rud amháin a aithním
an ciúnas
ciúnas a bhí ionam ón gcéad lá riamh
is a chailleas
thána arís air
ní hea
is é an ciúnas a tháinig ormsa
is fada sa tóir orm é
ag glaoch orm as lár an tosta
ghabhas an chonair seo cheana
|
FIDLÉIR Tháinig sé amach as a bhothán sheinn fonn ar an veidhlín bhí lachain ar an mbóthar ní fios cá bhfuilid anois |
||
| FIDDLER He came out of his hovel and played an air on the fiddle there were ducks on the road no one knows where they are now |
