Ar an lá seo, 8 Feabhra, 1921, cailleadh Pjotr A. Kropotkin.
“Is le gach éinne gach aon ní!”
Is mana an-simplí ach an-réabhlóideach é sin, mana bunúsach. Nach ea? Sa chéad sliocht eile, tugann an Prionsa Kropotkin cúlra ársa an ainrialachais dúinn:
“Ba é an té is fearr a a mhínigh fealsúnacht an ainrialachais sa tsean-Ghréig ná Zeno na Créite (342 -267 R. Ch), bunaitheoir an Stóchais… Dhiúltaigh seisean d’uilechumhacht an Stáit, dá idirghabháil agus dá rialacháin, agus d’fhógair flaitheas dhlí morálta an duine aonair – agus thug sé faoi deara, fiú amháin, cé go dtreoraíonn an instinn riachtanach sin chun féinchaomhnaithe i dtreo an leithleachais sinn, fós féin ceartaíonn an nádúr é sin trí instinn eile a thabhairt don duine – is é sin, an chuideachtúlacht. Nuair a bheidh daoine sách réasúnta chun a n-instinní nádúrtha a leanúint, aontóidh siad le chéile thar gach aon teorainn agus cruthóidh an Cosmas. Ní bheidh gá acu le cúirteanna dlí ná le póilíní, ní bheidh teampaill acu ná adhradh poiblí agus ní bheidh airgead in úsáid acu – san áit a bhfuil an malartú sin beidh bronntanais saor in aisce ann.”
“Ní thuilleann an dlí meas an duine. Níl aon mhisean aige a thabharfadh daoine chun sibhialtachta; an t-aon aidhm amháin atá aige ná an dúshaothrú a chosaint.”
“Péacann smaointe nua gach áit, ag iarraidh iad féin a bhrú chun cinn i dtreo an tsolais; gach áit cuireann an táimhe ina n-aghaidh, táimhe na ndaoine sin arb é a leas é an seanord a choinneáil; múchtar iad in atmaisféar plúchta na claontachta agus an traidisiúin.”
