Ar feadh aon oíche amháin nuair a théann bád faoi
coiscéimeanna fliucha feadh an chosáin scoilte
agus istigh seasaid cois tine a mbéal ar leathadh,
a gcuid scamhóg ar crochadh ina n-ucht mar shac dúfhíona á dtriomú. Cuid acu nocht
go craiceann nite, is iad ag fiafraí díobh féin
an mó den ghealach ná den domhan anois iad –
a mhílí is atáid. Cuid acu buartha faoin bpasáiste,
cuid eile ag smaoineamh fós ar an duibheagán. Tart
millteach orthu go léir, a lámha á bhfáscadh acu
is doirtear an sáile ar fud an urláir.
