Molaimse barróga na mban
a shíneann chugam is mé sa chillín seo
molaim an ghaoth agus a fhios aici
gur gaoth is ea í. Táim gan doras, mar sin féin
leathann mo chuid sciathán mar atlas. Is geal leis an éanlaith mé. Cloisim an lúcháir sa chantaireacht acu
agus suaimhníonn an gorm is an glas seo mé. Tá staighre ann a théann go buaic an tsaoil seo.
Is aoibhinn liom an éanlaith, deartháireacha an ocrais sinn, agus déanann an fhuinneog díoscán spíonta sa fhráma. Mar sin, can d’amhránsa, a éinín ghleoite.
Chun na farraige linn inár laom, chun m’óigese,
Nuair a chreideas sna scéalta go léir, nuair a thiteas
Arís is arís eile, nuair a scríobas mo ghlúine,
An phian im’ lámh agus í ag cur fola.
Siar go dtí an chréacht sin sa spéir agus sa talamh.
Go dtí turgnamh íongheal na báistí.
I dteannta na n-éan atáim.
Glacann an saol liom arís.
