is suaithinseach mar a thiteann tost
ar an uile ní atá fágtha
níos troime ná roimhe sin.
Anois agus gach éinne imithe abhaile
suíonn ansin leis féin, gan mhaith.
Gan éinne thart a thuilleadh chun breathnú air,
méar a leagan air, é a úsáid,
a áilleacht nó a gháifeacht a mheas.
Tá a áit uathúil féin ag an uile rud
agus éiríonn ceanúil uirthi le himeacht ama.
Ach nuair a fhágtar leis féin é cailltear
a bhrí is a ghus, bíonn sé ar nós
cuma liom, gan luail.
Fágtar leis féin é i gcúl ama,
tréigthe i spás
an tseomra seo, gan tábhacht
go dtí go n-ardaítear arís é,
cuspóir nua á thabhairt dó,
a ainm á rá,
á athbheochan sa tslí sin, gan mhilleadh.
Níl aon ní chomh huaigneach
le rud iarmhair.
Braitheann an uile rud beo orainne.
Nuair a fhéachaimid orthu, is ann dóibh.
Nuair a dhúnaimid ár súile, ní hann.
Ní beo ach don ní is léir dúinn.
An uile ní a bhraithimid
ullmhaíonn sé é féin i gcomhair an uaignis
atá ag feitheamh leis.
THE LONELINESS OF AN OBJECT
Now that the party’s over
it’s conspicuous how silence falls
on every object left behind
heavier than ever before.
Now that everyone’s left for home
it sits there, alone and useless.
No one still around to look at it,
to touch it or to use it,
find it beautiful or gaudy.
Each object has its unique place
to which it grows attached in time.
But when it’s left alone its meaning
disappears, it’s robbed of potency,
impassive and incapable of motion
Left behind in time,
alone and abandoned in the space
of this room, without significance
until someone lifts it up again,
gives it renewed purpose,
calls it by its name
and thus restores it, makes it pristine.
There’s nothing quite as lonely
as an object left behind.
All things depend on us for their existence.
When we look at them, they’re there.
When we close our eyes, they’re not.
Only what we see exists.
And everything we touch or hold
prepares itself , gets ready
for the loneliness awaiting it.
(Aistrithe go Béarla ag Brian Doyle)
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ
Τώρα που το πάρτυ τέλειωσε
είναι φανερό πώς πέφτει η σιωπή
σε κάθε αντικείμενο αφημένο πίσω
βαθύτερη από ποτέ.
Τώρα που όλοι έφυγαν για το σπίτι
κάθεται εκεί μόνο και άχρηστο.
Κανείς δεν είναι κοντά για να το κοιτάξει,
να το αγγίξει ή να το χρησιμοποιήσει,
να το βρει όμορφο ή κακόγουστο.
Κάθε αντικείμενο έχει τη μοναδική του θέση
όπου μεγαλώνει δεμένο στον χρόνο.
Αλλά όταν μένει μόνο το νόημά του
χάνεται, είναι στερημένο από δύναμη,
απαθές και ανίκανο για κίνηση.
Αφημένο πίσω στον χρόνο
μόνο και παρατημένο στον χώρο
αυτού του δωματίου, δίχως σημασία
μέχρι που κάποιος το ζωντανεύει ξανά
του δίνει ένα νέο σκοπό,
το καλεί με το όνομά του
και έτσι το αποκαθιστά, το κάνει καινούργιο.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο μόνο
από ένα αντικείμενο αφημένο πίσω.
Όλα τα πράγματα εξαρτώνται από εμάς για την ύπαρξή τους
Όταν τα κοιτάμε, είναι εδώ.
Όταν κλείνουμε τα μάτια, δεν είναι.
Μόνον ό,τι βλέπουμε υπάρχει.
Και καθετί που αγγίζουμε ή αγκαλιάζουμε
προετοιμάζεται,
για τη μοναξιά που το περιμένει.
